Czy wiesz o tym , że…………?
Bardzo dawno badminton przywędrował do Polski , o czym świadczy postać 4-letniego księcia Augusta Sułkowskiego ( późniejszego współzałożyciela teatrów w Warszawie )z obrazu namalowanego przez Adama Manyckiego w roku 1733 a grę nazywano „wolantem” . Sport uzyskał nazwę badminton w 1873 roku od zamku w Anglii , który nazywał się „ Badminton House” . Tam pierwszy raz grano zgodnie z ustalonymi przepisami . Pierwsze oficjalne mistrzostwa świata odbyły się w 1977r. w Malmo ( Szwecja )
Rozwój badmintona w Polsce związany jest z powstaniem Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej , które od 1957 roku tj. od chwili powstania wprowadziło w swoich ogniskach tę grę do programu stałych zajęć sportowo-rekreacyjnych dla młodzieży i dorosłych. Ta przyjemna gra pod skrzydłami TKKF szybko zdobywała zwolenników , początkowo jako zabawa rekreacyjna z czasem zwiększające się grono sympatyków zaczęło uprawiać ją wyczynowo . Badminton to gra , którą może uprawiać każdy i wszędzie na placach , podwórkach osiedlowych , na wycieczkach na wczasach wystarczy dwie rakietki , lotka i można rozpocząć rywalizację. Po 20 latach w 1977 roku powołany został Polski Związek Badmintona , który patronuje Mistrzostwom Polski , rozgrywkom ligowym , turniejom klasyfikacyjnym i innym zawodom wyczynowym . Badminton jest dyscypliną sportu rozgrywaną w ramach Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży . Od kilku lat w wielu miastach rozgrywane są cykliczne turnieje o nazwie Grand Prix Amatorów w których mogą startować wszyscy uprawiający tą wspaniałą dyscyplinę .
Badminton gra dla wszystkich
Kto chce zapewnić sobie przyjemny urlop lub wypełnić pożytecznie wolny czas , ma bardzo łatwy wybór – badminton . Tej sportowej gry można nauczyć się łatwo , nie stawia ona jakichkolwiek szczególnych wymagań , można ją uprawiać zarówno na wolnym powietrzu jak i na hali sportowej , ma nieskomplikowane przepisy i odznacza się szczególnych charakterem ze względu na użycie lotki.
Zasady gry można wyjaśnić szybko . Od każdego zawodnika jest wymagane , by w granicach swojej połowy boiska tak odbijał lotkę ponad siatkę , żeby przeciwnikowi nie udawało się odbić lotki z powrotem . W ten sposób rozpoczyna się szybka wymiana podań , która pobudza krążenie i niezauważalnie angażuje do pracy wszystkie mięśnie . Wraz ze wzrostem umiejętności zwiększa się intensywność gry .
Jako sport wyczynowy – uprawiany wyłącznie w hali – badminton wymaga wyjątkowej siły , szybkości i wytrzymałości , połączonych z doskonałą techniką i bezbłędną taktyką . Ogromna liczba możliwych wariantów , wybitna umiejętność przewidywania i szybkiego opanowania sytuacji .
Przy zamiarze gry rekreacyjnej na wolnym powietrzu można grać dowolną dostępną rakietką , przy wyborze należy pamiętać , że czym lżejsza jest rakietka , tym lepsza . Specjalne rakiety dla dzieci o mniejszych wymiarach zaleca się stosować tylko poniżej 10 roku życia . Do gry nadaje się lotka plastykowa lekka . Cięższe lotki tzw. średnia i ciężka są specjalnie przeznaczone do gry na wolnym powietrzu i w związku z tym odporniejsze na wiatr mają tę ujemną cechę , że zmieniają typowy charakter gry i stosowany w niej sposób uderzeń . Do gry wyczynowej zaleca się używać lotki wykonane z piór gęsi . Teren do gry powinien być równy i osłonięty przed wiatrem . Dla utworzenia boiska wystarczy linka lub sznurek na wysokości ramienia i prowizoryczne oznaczenie jego granic .
Chwyt i sposób trzymania rakiety – w grze w badmintona chwyt i sposób trzymania rakiety stanowią pierwszy bezpośredni kontakt z grą . Rakietę należy tak chwytać , jak wówczas gdy komuś podajemy rękę , a więc błędem jest ściskanie jak w imadle . rakieta do badmintona jest tak lekka , że wystarczy uścisk pewny lecz swobodny . Brzeg dłoni ujmujemy zakończenie rakiety . Dla patrzącego z góry przedramię i trzonek rakiety powinny tworzyć linię prostą . Jednakże w rzucie bocznym , przy prawidłowym chwycie , linia przedramienia i trzonka rakiety powinny być zbliżone do prostej . Przy tym chwycie normalnym można wykonać w zasadzie wszystkie rodzaje uderzeń . Dla tzw. bekhendów chwyt normalny dla zaawansowanych jest nieco zmieniony i należy dotychczas swobodnie na uchwycie ułożony kciuk umieścić z boku uchwytu . W obu rodzajach chwytów rakietę trzymają głównie palce ; mały i serdeczny . Pozostałe palce i kciuk służą jako podparcie z tym , że to one nadają kierunek uderzenia , kciuk przy bekhendzie palec wskazujący przy forhendzie .
Lotkę uderza się w sposób podobny do uderzeń bata . Jeśli ma ona polecieć daleko lub z bardzo dużą prędkością , należy uderzyć całym ciałem . Zaczyna się od zamachu , który polega na ugięciu ramienia , skręcenia ciała i jednoczesnym przemieszczeniu środka ciężkości do tyłu . W trakcie uderzenia następuje wysunięcie nogi do przodu jednocześnie z wygięciem i wyprostowaniem tułowia , jak również wyprostowanie ręki w łokciu i nadgarstku . Wydaje się bardzo skomplikowane , jest to jednak tylko ruch , jak gdyby ktoś chciał rzucić głowicę rakiety naprzeciw lotki . Szczególne znaczenie ma dynamiczne wyprostowanie w łokciu i następujące po nim wyprostowanie nadgarstka . W ten sposób głowica rakiety uzyskuje jeśli to potrzebne , bardzo dużą prędkość . Często uderzenia wykonywane z wyczuciem w pobliżu siatki , są uderzeniami tylko z nadgarstka .
Należy rozróżnić uderzenia z forhendu i bekhendu , w których przednia część albo grzbiet ręki wskazują kierunek uderzenia . Lotki nadlatujące z prawej strony zawodnika (praworęczni ) można odbić niskim , płaskim lub wysokim forhendem . To samo udaje się z lewej strony przez zastosowanie odpowiedniego bekhendu . Tylko ,że przeciwnik rzadko podaje lotkę tak jakbyśmy tego sobie życzyli . Zasada gry , którą w początkowym okresie można oczywiście modyfikować odpowiednio do kondycji , wymaga czegoś zupełnie odwrotnego . Dlatego z tzw. pozycji wyjściowej po rozpoznaniu kierunku lotu i przewidywalnego zasięgu nadlatującej lotki , należy przyjąć odpowiednia postawę do for – lub bekhendu . W trakcie szybkiej gry często nie ma czasu na wykonanie tych ruchów w sposób szkolny, niemniej są one potrzebne . Jeżeli od początku zostanie dokładnie wyuczone przyjmowanie postawy właściwej dla danego uderzenia ,ruchy te zautomatyzują się dając w efekcie szybsze dojście do lotki i skuteczniejsze uderzenia .
Gra pojedyncza – jest to gra na wytrzymałość , związana z ciągłą zmiana manewrów , mocnymi uderzeniami , którymi często kończy się atak . Ze środka boiska najłatwiej dosięgnąć wszystkie lotki . Dlatego usiłuje się wyprowadzić przeciwnika z pozycji centralnej poprzez szybko i dokładnie podane lotki . Wysokie , dalekie podanie jest najczęstszym wprowadzeniem do gry . Najwłaściwszym celem jest odległy róg bekhendowy przeciwnika . W trakcie gry dąży się do stałej zmiany kierunku i zasięgu lotki . Poprzez atak należy pozbawić przeciwnika czasu na obronę . Osiąga to się przez cleary i smecze , po czym przeciwnik często po skrócie zmuszony jest do podbicia lotki . Przy obronie trzeba wygrywać czas . Przeważają loby i skróty . Szybkie opanowanie cleara może wywołać zmianę w ataku , atakowany staje się atakującym . Powolne lotki lub niedokładnie podane , mają wszelkie możliwości rozpoczęcia ataku lub zmylenia przeciwnika . Skutecznym sposobem przeciwko zwodzącemu lub stosującemu sztuczki zawodnikowi jest wysokie tempo gry i odpowiednia precyzja uderzeń . Zawodnika atakującego można zmóc dobrą grą pozycyjną oraz płasko i celnie kierowanymi lotkami z obrony . Gra w badmintona składa się z wielkiej liczby różnych sytuacji . Taktyki nie da się wtłoczyć w żaden sztywny schemat . Dlatego uwagi te mają charakter jedynie ogólnych zasad postępowania . Dobra obserwacja przeciwnika , jego mocnych i słabych stron jest podstawą prawidłowych akcji .
Gra podwójna – w grze podwójnej kluczem do zwycięstwa jest atak , gdy dołączymy do tego szybkość będzie to triumf . Obaj partnerzy muszą dobrze się uzupełniać i wspierać nawzajem we wspólnym celu . W związku z tym przedstawimy kilka ogólnych uwag. Jeżeli jeden zawodnik biegnie do przodu , drugi kryje dalszą część pola . Jeśli jeden gra z lewej strony tuż przy siatce , przesuwa się następnie bardziej w prawo , wówczas jego partner odbija lotkę z lewej tylnej części pola. W ten sposób następuje ciągłe przesuwanie w lewo i w prawo oraz w przód w tył. Można porównać przesuwanie się partnerów po boisku do ruchu wskazówki kompasu , na której końcach umieszczeni są zawodnicy , a oś wskazówki tkwi w punkcie centralnym boiska . W ataku gra jeden z przodu , drugi z tyłu . W obronie , a więc w oczekiwaniu smeczy , walczą partnerzy po bokach . z tych zasad wynikają ciągłe zmiany pozycji , w czasie których zawsze jeden zawodnik wykonuje uderzenie . Obaj zawodnicy są stale w ruchu , muszą obserwować lot lotki i akcję przeciwnika , a ponadto obserwować partnera i samemu zachowywać się odpowiednio , rozważnie . Jeżeli umiejętności lub siła uderzeń partnerów są różne , wówczas słabszy zawodnik na ogół działa w pobliżu siatki , natomiast jego partner , według tych samych podstawowych zasad gra raczej w tylnej części boiska . Ten układ stanowi jednocześnie zasadę gry w przypadku tzw. par mieszanych , w których występuje zawodniczka z zawodnikiem . Wówczas zawodniczka zajmuje pozycję bardziej z przodu .
Aby gra nie była statyczna ale już w początkach zawierała elementy i posmak prawdziwego sportu zalecamy prowadzić ją na wymiarowym boisku zgodnie z przepisami i z zawieszoną siatką . Wtedy dopiero widać nie tylko wielkie walory rekreacyjne ale również sportowe . Zawodnik początkujący lub grający dorywczo nie potrzebuje wprawdzie zaprzątać sobie głowy przepisami , może grać według dowolnej umowy z partnerem . Ale jak wykazuje doświadczenie , wraz ze wzrostem umiejętności technicznych zwiększają się wymagania i z czasem początkujący czuje nieodpartą potrzebę gry według przepisów , którym podporządkowują się również mistrzowie .
[/cryout-pullquote]